Informatie voorbereiding seizoen 2023-2024

Wanneer is ADO Den haag opgricht.

ADO Den Haag is een Nederlandse betaald voetbalclub uit Den Haag, die op 1 februari 1905 werd opgericht. De thuisbasis is het Bingoal Stadion, dat plaats biedt aan 15.000 toeschouwers. De club won, onder meer, tweemaal het landskampioenschap en tweemaal de KNVB Beker. Op de UEFA-ranglijst staat ADO Den Haag anno 2020 op de 338ste plaats met 5,270 punten.^[3]

Begin jaren.

ADO is een acroniem dat staat voor Alles Door Oefening. De vereniging Alles Door Oefening werd op 1 februari 1905 opgericht in café Het Hof van Berlijn aan de Haagse Papestraat. In dit pand huist tegenwoordig Muziekcafé De Paap. De jaren na de oprichting waren voor de club bijzonder moeilijk. Veel leden betaalden hun contributie niet en daardoor was er soms niet eens sprake van voetbal. ADO kwam eerst uit in de competities van de Haagsche Voetbal Bond en pas in 1912 volgde promotie naar de derde klasse van de Nederlandsche Voetbal Bond, de voorloper van de KNVB. In 1914 werd het kampioen in die klasse.

zuiderpark.

Nadat de club haar intrek in het Zuiderpark had genomen groeide de vereniging en probeerde de club het eersteklasserschap - destijds de hoogste voetbalklasse in Nederland - te bereiken. Dat lukte in 1926 na een promotie-degradatiecompetitie met het Delftse DHC en het Leidse ASC. Direct daarop stelde ADO een Engelse trainer aan in de persoon van John Donaghy. In de loop van de crisisjaren bleef de club een merendeels onopvallende eersteklasser, soms werd degradatie maar net ontlopen. Dé speler, en later trainer, die in die tijd het beeld van de club bepaalde was Wim Tap. Als aanvoerder en invloedrijk bestuurslid bouwde Tap aan het roemruchte ADO van de oorlogsjaren. Zo greep het aan het eind van het seizoen 1938-1939 net naast de afdelingstitel door in maart 1939 in Amsterdam van DWS te verliezen. In dat jaar werden de contouren van ADO's kampioensteam al wel zichtbaar.

Kampioensjaren.

In mei 1940 eindigde de voetbalcompetitie in een bezet Nederland. De als 'noodcompetitie' bestempelde reeks wedstrijden eindigde voor ADO teleurstellend met weer een gemiste afdelingstitel. Nu was het eveneens Amsterdamse Blauw Wit te sterk. Mede doordat enkele eerste elftalspelers opgeroepen en gemobiliseerd waren voor de oorlog. In het seizoen 1940-1941 werd er 'gewoon' gevoetbald. Er waren wel beperkingen, maar deze waren voor het voetbal nog niet hinderlijk. Zo moest op last van de bezetter voor ieder evenement waar meer dan duizend personen werden verwacht, vergunning worden gevraagd. Dus ook voor de reeks beslissingswedstrijden die ADO met DHC uitvocht om de afdelingstitel in 1941. Na een 1-1 gelijkspel in de eerste wedstrijd op Spangen werd de tweede wedstrijd in de Rotterdamse Kuip gespeeld. Vijfenzestigduizend toeschouwers zagen ADO met een 3-1 overwinning de afdelingstitel pakken. De daaropvolgende landskampioenscompetitie moest ADO uitkomen tegen VSV uit Velsen, Be Quick uit Haren, PSV uit Eindhoven en Heracles Almelo uit Almelo. Heracles werd dat jaar echter gekroond tot landskampioen.

In het seizoen 1941-1942 klopte echter alles. Ondanks de steeds moeilijker wordende oorlogstijd slaagde ADO er in een soort onoverwinnelijkheid te demonstreren. Vele wedstrijden in de afdelingscompetitie werden met hoge cijfers gewonnen: 4-1 tegen DOS, 5-0 tegen EDO, 5-1 tegen Stormvogels, 3-0 tegen Feijenoord en 4-3 tegen het Haagse VUC. De landskampioenscompetitie gaat in 1942 tegen Heerenveen, AGOVV, Eindhoven en Blauw Wit. In het laatste thuisduel pakt ADO de landstitel door een 5-2-overwinning op AGOVV. Voor ADO scoorden rechtsbuiten Gerrie Vreken en de broers Joop en Piet Eversteyn.

Het seizoen daarop werd ADO wederom afdelingskampioen. Een beslissingswedstrijd tegen het Schiedamse Hermes DVS was nodig om dit te bepalen. Deze wedstrijd werd in de Kuip gespeeld. ADO won met 2-1 voor meer dan vijftigduizend toeschouwers. De kampioenscompetitie in 1943 werd onder meer gestreden met Heerenveen, Feijenoord en Enschede. Memorabel was de 8-2-overwinning op Abe Lenstra's Heerenveen en de 3-1 uitoverwinning op Feijenoord. ADO werd voor de tweede keer landskampioen in de met 1-0 gewonnen thuiswedstrijd tegen Enschede, door een doelpunt van alweer Gerrie Vreken. Het jaar nadien werd ADO slechts zesde in de competitie en eindigde ADO's korte dominantie van het Nederlands voetbal.

Oorlogsjaren.

In de oorlogsjaren ontstaat er onrust bij ADO doordat zij de bijnaam 'NSB-club' krijgt. Als een van de oorzaken kan het plaatsen van een foto in een krant worden genoemd. Op het eerste kampioensfeest van ADO staan enkele spelers met een gebalde vuist te zwaaien op het moment dat de geplaatste foto werd genomen. Dit wordt door de Duitsers geïnterpreteerd als een 'communistische groet' en men dreigde de club met opheffing, ontbinding en schorsing. ADO kon dit voorkomen door een wedstrijd te spelen in het kader van de, op nationaalsocialistische leest geschoeide, Winterhulp tegen HBS. De club probeerde op slinkse wijze het publiek niet naar de wedstrijd te laten komen, maar de populariteit van beide clubs bracht nog 2800 gulden op. De door de bezetter aangestuurde pers benaderde de wedstrijd echter in termen als ‘ADO neemt initiatief tot wedstrijd voor Winterhulp’. Tijdens de wedstrijd was er een grote schare NSB'ers in uniform aanwezig. Een tweede incident was het feit dat de toenmalige voorzitter en secretaris van ADO NSB-sympathieën hadden. Een derde dat een van ADO's meest prominente voetballers, Gerrit Vreken, openlijk zijn NSB-sympathie uitte. De club kon echter niets tegen Vreken ondernemen want de bezetter zou het verhinderen of ADO vermoedelijk hard straffen. In publicaties van Frits Barend en Henk van Dorp in Vrij Nederland (1979)^[4] en sportjournalist Hugo Borst (2005)^[5] werd de club als geheel gezuiverd van de NSB-blaam.

Profvoetbal.